Het Etihad Museum, gelegen aan de waterkant van Dubai, is een eerbetoon aan het conceptieverhaal van de Verenigde Arabische Emiraten (VAE). Het Etihad Museum bestaat uit een paraboolvormig paviljoen en een ondergronds museum en is omringd door het historische Union House, waar in 1971 de grondwet van het land werd ondertekend. De ingang is herkenbaar aan de unieke rolvorm die het perkamentpapier van de grondwet nabootst en is voorzien van bronzen metalen tekst die de stichtingsfilosofie van het land aanhaalt. Zeven rijen bronzen zuilen in reliëf bootsen de vorm en hoek van pennen in beweging na, verwijzend naar het schrijven dat de zeven emiraten formeel verenigde.
Het paviljoen heeft een sterk contrast in zijn materialenpalet - maagdelijk witte marmeren vloeren strekken zich uit over de hele ruimte en vormen de trappen van het amfitheater waar een informele ontmoetingsruimte voor schoolgroepen en seminars kan worden gehouden. Sterk gestructureerde, geribbelde zwarte marmeren stenen omhullen de kern van het gebouw en verbinden bezoekers met de mezzanine op de bovenste verdieping waar een café en flexibele tentoonstellingsruimte zijn ondergebracht.
Een zorgvuldig ontworpen ervaring brengt de bezoekers van het paviljoen naar beneden via een grote trap en een helling waarvan de vormen de briljante en vloeiende kalligrafische lijnen van het Arabische schrift weerspiegelen. Eenmaal afgedaald, komen de bezoekers de vertrouwde ronde vorm van Union House weer tegen via een nieuw aangebrachte funderingsmuur bekleed met duinachtige gebeeldhouwde steen. Dit vertrouwde element wordt een centraal organiserend element in de bezoekersstroom door het museum, waardoor de bezoeker een constant referentiepunt krijgt terwijl hij of zij door de enorme open permanente galerie en de ondersteunende ruimten er omheen navigeert. De stroom van beweging wordt verder benadrukt door de golvende witte plafondvlakken die hun vorm ontlenen aan de patronen van de heersende wind die over het woestijnzand kabbelt en wordt geaccentueerd door de gebeeldhouwde houten kolommen en de glans van de bronzen vormen die de warmte van dit lagere niveau benadrukken.
De planning van dit ondergrondse museum, dat voornamelijk bestaat uit permanente en tijdelijke galerijen, theater, evenementenruimten en archieffaciliteiten, was gebaseerd op de afwezigheid van natuurlijk licht in ruimten die niet zouden profiteren van hun blootstelling. De integratie van twee ruime verzonken binnenplaatsen en vier grote dakramen die in verbinding staan met het plein erboven maken belangrijke functionele ruimtes mogelijk: de klaslokalen, onderzoeksbibliotheek, administratiekantoren, gebedsruimten en het café werden strategisch gegroepeerd rond deze natuurlijke lichtbronnen om het gebruik ervan te optimaliseren.
De aard van de programmering van het museum als meeslepende leeromgeving vereiste een gemakkelijke en vloeiende beweging om de ervaring van de bezoeker te maximaliseren. Multimediaschermen staan verspreid door de ruimte en bevatten educatieve inhoud om de locatie te cultiveren als een actieve historische en culturele campus.
Onder de eenvoudige doorlopende dubbele gebogen huid van het Etihad Paviljoen bevindt zich een zeer geraffineerd omhulsel en sub-substructuur. Om de grote uitkragingen van de gebogen schil te bereiken, die de indruk geven van een zwevend stuk papier, moesten innovaties worden aangebracht in de stalen bovenbouw en de gevelbekleding. Zowel het grote overstek van de oostelijke ingang als de schuine constructiekolommen creëerden een grote structurele excentriciteit waardoor de primaire glazen gevel een onderdeel van de constructie moest worden en op afschuiving moest werken. De structurele glazen kolommen voor deze gevel maken het ook 's werelds eerste hellende glazen fingevel.
De schil van het paviljoen is volledig bekleed met dubbelgekromde GFRP (Glass Fiber Reinforced Polymer) en maakte gebruik van geavanceerde parametrische ontwerpstrategieën om vier kernteams die betrokken waren bij de technische ontwikkeling van de complexe schil nauwkeurig te informeren. Deze hulpmiddelen speelden een cruciale rol in het ontwerp van de panelen van het paviljoen. Na een uitputtende zoektocht naar vormen werd een ruitvormige onderverdeling gekozen om de kromming van de vouwbare papiervorm te benadrukken, waarbij verdere onderverdelingen van het raster een secundaire laag van microtextuur en wervelende bewegingen over de winderige gevel creëerden. Tijdens de bouw werd een kalligrafisch tweekleurig kleurverloop vervangen door geavanceerde glascoatings om een hoge mate van transparantie van de gevel te behouden en tegelijkertijd de zonnewarmte en verblindingsdoelstellingen onder controle te houden.
